مدیرعامل انجمن ناشنوایان شهرستان خوی گفت: در جامعه اسلامی ما بر اساس تفکرات دینی و اخلاقی انسانها را اشرف مخلوقات می نامند.
به گزارش پایگاه خبری دروازه سنگی به نقل از روابط عمومی انجمن ناشنوایان خوی؛ حسین رحیم نیا در گفت و گو با خبرنگاران، اظهار داشت: خالق هستی بر اساس حکمت و مصلحت بعضی از انسانها را دچار محدودیت یا نقص عضو قرار داده تا از این محدودیت ها فرصتی بیابند برای نشان دادن توانایی های منحصر بفردشان، میتوان این افراد را اقلیتی از جامعه دانست، افراد ناشنوا و کم شنوا هم اقلیتی هستند که از نعمت شنوایی محرومند و زبانی متفاوت دارند، گویا هستند اما با دستهای شان…
وی اضافه کرد: متاسفانه جامعه ما این تفاوت ها را هنوز درک نکرده و نمی دانند و یا نمی خواهند بپذیرند که این تفاوتها وجود دارد و بایستی به آن احترام بگذارند. متاسفانه عدم آگاهی جامعه از لحاظ ذهنی نسبت به اقلیت ناشنوایان باعث شده تا بارها در برنامه های مختلف صدا و سیما و رسانه ها و حتی مسئولین از ادبیات نادرست نسبت به ناشنوایان استفاده نمایند یا برای خنداندن دیگران ادای ناشنوایان را در آورند.
رحیم نیا ادامه داد: در دنیای امروز که تکنولوژی و فضای مجازی نقشی ارزنده دارد و بایستی در جهت فرهنگسازی دیدگاه جامعه نسبت به معلولین و ناشنوایان گام بردارد متاسفانه عده ای که ادعای هنرمندی دارند و در فضای مجازی خصوصا اینستاگرام دنبال کننده های زیادی دارند برای خنداندن دیگران ناشنوایان و حتی مترجمان زبان اشاره را با اداهایشان به تمسخر می گیرند. و با این کارهای شان باعث آزردگی خاطر عزیزان ناشنوا و کم شنوا می شوند.
وی تصریح کرد: نمی دانیم وجدان اخلاقی و انسانی این افراد از کجا نشات گرفته است که ناشنوایان را اسباب خنداندن می دانند؛ حقیقتا این افراد به شدت دچار فقر فرهنگی و نیازمند آموزش هستند. از همه افرادی که در فضای مجازی خصوصا اینستاگرام پیچ دارند یا فعال هستند می خواهیم ضمن محکوم کردن این حرکت ناپسند اقدام نمایند تا الگویی شود برای بقیه به اصطلاح هنرمند و محبوب!!
مدیرعامل انجمن ناشنوایان شهرستان خوی گفت: امیدواریم روزی برسد که جامعه انسانها را فارغ از محدودیت ها و معلولیت ها به عنوان یک شهروند با تفاوت های شان بپذیرند و برای آنان احترام قائل شوند.
سعید ازاد، ناشنواست؛ میگوید این روزها مشکلات ما ناشنوایان چند برابر دیگران است: «در گفتوگوهای مسئولان بهداشتی و پزشکانی که درباره این ویروس، پیشگیری، علایم و نحوه مراقبت از بیماران اطلاعرسانی میکنند خبری از مترجم برای ناشنوایان نیست. به همین دلیل بسیاری از ما اطلاعات زیادی از این بیماری نداریم. وقتی مجبور باشی لبخوانی کنی چشمت به دهان مردم است اما وقتی همه ماسک میزنند ما باید اطلاعات مورد نیاز را از کجا به دست بیاوریم؟»
محمدرضا شعاع یک فرد ناشنوا است که برای ارتباط گرفتن با مردم، پیگیری اخبار کرونا و برنامههای آموزشی با مشکلات زیادی مواجه است: «ما ناشنواها برای ارتباط گرفتن لبخوانی میکنیم و این ماسکهای پارچهای مشکلات زیادی برای ما به وجود آورده. متأسفانه خیلی از مردم شناخت کافی از ناشنوایی و شرایط ناشنواها ندارند و تصور میکنند اگر بلندتر حرف بزنند ما متوجه میشویم.
لابد دیدهاید که برخیها در کشورهای دیگر از ماسکهایی با طلق شفاف استفاده میکنند و این کار باعث میشود افراد ناشنوا براحتی بتوانند لبخوانی کنند و ارتباط بگیرند. از طرف دیگر صدا و سیما از مترجم زبان اشاره برای بالابردن آگاهی ناشنواها در زمینه ویروس کرونا استفاده نمیکند. نبود برنامههای آموزشی برای ناشنواها بسیار آزاردهنده است. البته برخی از مربیهای زبان اشاره به صورت خودجوش برای ما کلیپهایی تهیه میکنند و در فضای مجازی منتشر می کنند که از آنها ممنونیم.»
خانم رحیم نیا دبیر انجمن ناشنوایان شهرستان خوی هم استفاده از ماسک و فراهم نبودن امکان لبخوانی را مشکل بزرگ این روزهای ناشنوایان عنوان میکند و میگوید: بسیاری از ناشنواها نمیتوانند منظور گوینده را متوجه شوند و در انجام کارهای اداری و روزمره با مشکل زیادی مواجه میشوند. وی که خود هم ناشنوا است به هزینه بالای مصرف اینترنت برای ناشنواها اشاره میکند و میگوید: «ناشنواها برای ارتباط گرفتن با افراد شنوا به چند فاکتور نیاز دارند؛ یکی از آنها زبان اشاره است که علاوه بر حرکت دست، حالات چهره و حرکت لبها هم بخشی از این زبان است که با زدن ماسک این فاکتور حذف شده و درک منظور گوینده مشکل میشود. همچنین برخی از کم شنواها از سمعکهای پشت گوشی استفاده میکنند که ماسک زدن برای آنها دشوار است. مشکل دیگر هزینههای تماس تصویری است. برای ناشنواها تماس صوتی ممکن نیست و تماس تصویری امکانی خوب برای جایگزینی با تماس صوتی است اما هزینه مصرف اینترنت در این نوع تماسها بسیار زیاد است و بسیاری از ناشنواها از اقشار کم درآمد هستند و از عهده چنین هزینهای برنمیآیند. من و همسرم ناشنوا هستیم و فقط هزینه ماهانه مصرف اینترنت من گاهی ۳۰۰ هزار تومان میشود.»
وی همچنین میگوید: «آموزش و پرورش استثنایی برنامههای آموزشی مناسبی برای دانشآموزان ناشنوا ندارد و در بیمارستانها هم یک ناشنوا نمیتواند با پزشک معالج ارتباط بگیرد.»
پدر و مادر محمد رضا شعاع، هر دو ناشنوا هستند و این روزها تنها راه ارتباطیشان با دیگران، فرزندشان، مهسا است که ۷ سال دارد. او هم ناشنوا بود اما بعد از کاشت حلزون شنواییاش را بهدست آورده و با زبان اشاره حرفهای ما را برای پدرش ترجمه میکند و حرفهای پدر را برای ما. وقتی مادرم برای خرید بیرون میرود من همراهش میروم چون هربار که به فروشندهها میگوید ناشنوا است فریاد میزنند. پدرم بیکار است و با حقوق کم و مستمری ۴۵۰ هزار تومان بهزیستی و بسختی زندگی را اداره میکند. این روزها ناشنواها به خاطر مشکلاتی که دارند ترجیح میدهند درخانه بمانند.»
بر اساس آمارهای رسمی تعداد ناشنوایان کشور ۲۵ هزار نفر است اما خود ناشنوایان میگویند که رقم واقعی خیلی بیشتر است. حسین رحیم نیا ، مربی زبان اشاره نیز با تأکید بر این قضیه به مشکلات آموزشی ناشنوایان میپردازد و میگوید: «بعد از تعطیل شدن مدارس، دانشآموزان ناشنوا نتوانستند به تحصیل ادامه دهند. دانشآموزان شنوا تلویزیون را در اختیار داشتند و علاه بر آن معلمها از طریق اپلیکیشن شاد حالا با هر کیفیتی، تدریس را ادامه دادند یا هر کدام با راهانداختن یک کانال آموزشی سعی کردند بچهها از درس عقب نیفتند اما بچههای ناشنوا نه امکان دیدن معلم را مثل سر کلاس داشتند و نه در شبکه آموزش تلویزیون کسی با زبان اشاره درس را ترجمه میکرد.»
وی اعتقاد دارد بسیاری از این مشکلات ساختاری است و رفع آن هم انگار برای هیچکس مهم نیست: «تا چند سال قبل زبان اشاره در آموزش و پرورش وجود نداشت و هنوز هم در برخی از شهرها معلمها معتقدند زبان اشاره روش مناسبی برای تدریس نیست و بچههای ناشنوا باید لبخوانی کنند. خیلیها میگفتند معلمی که ناشنوا است میتواند با زبان اشاره تدریس کند و معلم شنوا به شرطی که خوب آموزش دیده باشد از عهده این کار برمیآید.
همه اینها برای وضعیت قبل از کرونا بود و حالا با آمدن کرونا و تعطیل شدن مدارس بچهها حتی امکان لبخوانی هم ندارند. بارها به صدا و سیما به خاطر نبود مترجم و به آموزش و پرورش به خاطر مناسب نبودن برنامه شاد برای بچههای ناشنوا اعتراض کردهایم ولی همچنان مشکلات باقی است.»
وی در ادامه میگوید: «اگر به سخنرانی مسئولان کشورهای مختلف در زمینه کرونا نگاه کنید میبینید یک مترجم قوی زبان اشاره کنارشان (و یا در گوشه قاب تلویزیون) هست که حرفهایشان را برای ناشنواها ترجمه میکند اما در ایران خبری از این مترجم نیست و حتی وقتی رئیس سازمان بهزیستی به عنوان متولی اصلی رسیدگی به معلولان و ناشنواها سخنرانی دارد باز مترجمی برای ناشنواها کنار او نمیبینیم. وقتی هم اعتراض میکنیم میگویند ناشنواها متن سخنرانی را بخوانند درحالی که بسیاری از ناشنواها به خاطر اشتباه در آموزشهایی که دیدهاند درک درستی از نوشتههای متنی ندارند و گاهی یک متن فارسی را نمیتوانند درست بخوانند. یکی از مسئولان وزارت بهداشت قول داد یک برنامه اطلاعرسانی برای ناشنواها در صدا و سیما بسازند و خواست تا مترجم معرفی کنیم. من هم مترجم معرفی کردم اما این برنامه ساخته نشد. همین موانع باعث میشود ناشنواها اطلاعات اشتباهی درباره کرونا داشته باشند. اوایل شیوع کرونا خیلی از ناشنواها به دلیل اینکه یک نفر توصیههای اشتباهی به آنها کرده بود هر روز سیر و پیاز زیادی میخوردند یا تصور میکردند اگر سرما نخورند کرونا نمیگیرند. ما تلاش کردیم در صفحات خودمان در فضای مجازی آنها را متوجه این اشتباه کنیم.»
او به مشکلات ناشنواها در مراکز درمانی هم اشاره میکند و میگوید: «به خاطر نبود مترجم زبان اشاره بسیاری از ناشنواها در مراکز درمانی با مشکل مواجه میشوند و گاهی مجبورند با مترجم تماس تصویری بگیرند و او حرفهای آنها را به پزشک و پرستار منتقل کند. در شرایطی که کادر درمان مشغول کار سخت و طاقتفرسا است و وضعیت اینترنت هم با نوسان زیاد همراه است این روش مناسب نیست.
وی در خصوص سطح تحصیلی ناشنوایان گفت: جامعه ناشنوایان نسبت به گذشته از نظر تحصیلات پیشرفت بسیاری داشته و از مقطع کاردانی تا دکترا فارغالتحصیل داشتیم اما هنوز مسئولان دیدگاه خود را به جامعه ناشنوایان تغییر نداده و هیچ اعتقادی به توانایی کار ناشنوایان ندارند و این مسئله باعث سلب پیشرفت و حق اشتغال شده و آنان را محروم میسازد.
رئیس هیئت مدیره انجمن ناشنوایان خوی با بیان لزوم تغییر نگرش کارفرماها و جامعه به توانایی ناشنوایان در خصوص میزان مستمری این دسته از معلولان، گفت: متأسفانه با مقدار مستمری ناکافی، افراد ناشنوا در تأمین مایحتاج زندگی ناتوان هستند و شرایط برای معلولان سخت شده و زندگی بسیار دشوار است، با توجه به اینکه هزینه توانبخشی بسیار گران است اما هیچیک از مسئولان به جامعه ناشنوایان توجهی ندارند.
وی ادامه داد: در حال حاضر تعرفه خرید سمعک در بیمه تکمیلی بسیار کم و تا سقف ٢ میلیون تومان است، اما نرخ آزاد سمعک بالاتر از سه میلیون و پانصد تومان است، این در حالی است که مددجوی بهزیستی بیش از پنج سال نمیتواند با یک سمعک کار کند و نیاز به سمعک جدید دارد اما کمکی صورت نمیگیرد
مدیر عامل انجمن ناشنوایان شهرستان خوی گفت: متأسفانه بهزیستی برای کاشت حلزون تأکید و تسهیلات فراهم میکند درحالیکه این عمل سبب کاهش شدید هوش ناشنوایان میشود که ادامه این روند فاجعهای به دنبال دارد.
حسین رحیم نیا اظهار داشت: مهمترین دغدغه ناشنوایان اشتغال است، درحالیکه ادارات، سازمان و دستگاههای مختلف موظف هستند از معلولان استفاده کنند اما این مصوبه روی کاغذ مانده است.
وی افزود: قوانین عادی بسیاری در مجلس شورای اسلامی برای حمایت از معلولان تصویبشده که عملیاتی نمیشود، مطمئناً عملیاتی شدن این قوانین تأثیر قابلتوجهی در وضعیت ناشنوایان خواهد داشت.
رئیس انجمن ناشنوایان شهرستان خوی ، عنوان کرد: ناشنوایان در رتبه نخست آمار معلولیت قرار دارند، این یعنی کار صحیح و ریشهای صورت نگرفته، وزارت بهداشت اقدامات قابلتوجهی داشته اما کافی نیست.
عضو هیئتمدیره انجمن ناشنوایان شهرستان خوی، اظهار داشت: در سالهای اخیر بهزیستی با اعمال محدودیتهایی بهصورت ۵ساله، سمعک و باطری برای برخی از ناشنوایان که دانشجو، دانشآموز و یا شاغل بودند، اختصاص میداد اما در یک سال اخیر این محدودیتها افزایشیافته است.
وی، عنوان کرد: سمعکهای وارداتی اخیر جنسهای درجه چندم کشورهای مبدأ است که از دور خارجشدهاند، همچنین از کیفیت و طول عمر پایینی برخوردارند، عمدتاً یکسال بیشتر قابلاستفاده نیستند که استفاده از آن آسیبهایی به دنبال دارد.
رحیم نیا افزود: متأسفانه سازمان بهزیستی برای کاشت حلزون تأکید و تسهیلات فراهم میکند درحالیکه این عمل سبب کاهش شدید هوش ناشنوایان میشود که ادامه این روند فاجعهای به دنبال دارد.
وی، بیان کرد: اخیراً محققان اعلام کردند که احتمال تأثیر مثبت کاشت حلزون بین ۸تا ۱۰درصد است و حتی این عمل برای کودکان زیر ۳سال تجویز میشود و در سنین بالا تأثیر منفی میگذارد، وزارت بهداشت باید به موضوع ورود کند و جلوی این فاجعه را بگیرد.
عضو هیئتمدیره انجمن ناشنوایان شهرستان خوی گفت: یکی از مشکلات مهم ناشنوایان در شهرخوی بحث تحصیل است، در برخی شهرها تنها تا مقطع ابتدایی و برخی تا مقطع راهنمایی، امکان تحصیل وجود دارد، عمده ناشنوایان ترک تحصیل میکنند درحالیکه افراد بسیار مستعدی هستند.
وی افزود: تاکنون آموزشوپرورش مدل جدیدی جایگزین مدل سنتی آموزش ناشنوایان نکرده است، ناشنوایان مانند سایر معلولان نیاز به رابط دارند با این تفاوت که رابط آنها باید به زبان اشاره واقف باشد.
رحیم نیا، اظهار داشت: بسیاری از ناشنوایان یا کمشنوایان استعداد افزایش شنوایی را دارند، برخی از افرادی که توسط گفتار درمانهای متخصص آموزش دیدند امروز تا حدودی شنوایی و گفتار خود را به دست آوردهاند، هزینههای گفتاردرمانی خیلی بالا است و بسیاری به دلیل نداشتن هزینه از درمان بازمیمانند.
وی عنوان کرد: بدون شک این ظرفیت وجود دارد که ارائه خدمات گفتاردرمانی برای ناشنوایان تحت پوشش بهزیستی رایگان شود و یا حتی میتوانند از ناشنوایان موفق بهعنوان مربی و گفتار درمان نیز استفاده کنند که پیگیری جدی دستگاه قانونگذاری و مجری را میطلبد.
